Historia odkryć właściwości Aloesu. Czyli jak to się zaczęło?
Tak nazywany jest aloes w związku z jego leczniczymi właściwościami. Ale zacznijmy od początku. Pierwotnym (około 2200 r p.n.e, jakieś 4 tysiące lat temu) miejscem występowania bylin aloesowych były tereny Afryki i Azji Mniejszej. Pierwsze wzmianki o stosowaniu aloesu odkryto na glinianych tabliczkach sumeryjskich a także na egipskich papirusach.
Archeologiczna hipoteza głosi, iż Kleopatra dzięki aloesowi zawdzięcza swą urodę. Aloes szybko i łatwo przystosowuje się nowych warunków bytowania, dlatego też szybko zawędrował do Grecji, Rzymu na Daleki Wschód oraz do obu Ameryk. W 100 r p.n.e. pierwotny "lekarz" Dioskurydes opisał w swym dziele "Zielnik Grecki" właściwości aloesu. Opisał m.in. wpływ soku z aloesu na dolegliwości tj. liszaje, oparzenia, niestrawność, ból żołądka, ból głowy, zaparcia, choroby jamy ustnej. Z kolei Pliniusz Starszy (rzymski lekarz) uznał aloes jako środek niezastąpiony na rany odniesione przez rzymskich żołnierzy w walkach. Dalej w Ameryce Płd. stanowił zaś środek pierwszej pomocy w bólach migrenowych, oparzeniach i ranach po ukąszeniach, a także stanowił podstawę do pielęgnacji włosów. W Indiach odkryto jego właściwości i stosowano na zapalenie wątroby, astmę, żółtaczkę oraz trąd.
W 1945 roku w wyniku ataku atomowego na Hiroszimę i Nagasaki, zostało mnóstwo osób poparzonych. Zastosowano wówczas m.in. aloes dzięki któremu rany osób, które ucierpiały lepiej się goiły i nie pozostawiały blizn. Pierwsza plantacja aloesu została założona w 1945 r. na wyspie Barbados. Od tego momentu zaczęto zakładać również na innych kontynentach (USA, Australia) z uwagi na fakt zwiększonego zapotrzebowania na sok z aloesu.
