Co wykazały badania naukowe?
Lata 30- XX wieku - Amerykanie, Japończycy, Rosjanie prowadzili badania naukowe i doświadczenia kliniczne nad aloesem. Potwierdziły one jego niezwykłe właściwości zdrowotne. Szczególnie skupiono się na analizie najbardziej obiecującej odmiany tej rośliny – aloesu pospolitego hodowanego w Stanach Zjednoczonych - Aloe Barbadensis
• Rok 1934 – w jednym z pierwszych oficjalnych czasopism medycznych w USA opublikowano informacje na temat kuracji aloesowej zastosowanej u 50 osób z ciężkimi infekcjami skóry, poparzeniami, wrzodami oraz poparzeniami promieniami rentgena. W szybkim czasie (nawet do dwóch razy szybciej niż podczas normalnych kuracji). U osób badanych ustąpiły zapalenia, zaczerwienienia i uciążliwe swędzenie. Ich skóra szybko odzyskała normalny wygląd. A u pacjentów poparzonych rentgenem aloes pomógł również usunąć z powierzchni skóry wolne rodniki, które zwiększają niebezpieczeństwo pojawienia się komórek rakowych.
• Rok 1941 – potwierdzono, że składniki, które koją poparzenia i infekcje skóry, zawarte są w aloesowym miąższu, znajdującym się pod skórką liścia, nie giną one w wysokiej temperaturze.
• Rok 1950 – przeprowadzono eksperymenty, które udowodniły niszczące działanie niektórych składników aloesowego soku na prątki gruźlicy. Ich wyniki okazały się na tyle pomyślne, że zachęciły naukowców do dalszej intensyfikacji badań nad antybakteryjnymi właściwościami aloesu.
• Rok 1957 – amerykańskie i rosyjskie badania wykazały, że regularne płukanie ust oraz picie soku z aloesu działa wspomagająco w przypadkach infekcji jamy ustnej i paradentozy (próbę badawczą przeprowadzono na 150 osobach).
• Rok 1963 – powiódł się eksperyment trzech amerykańskich specjalistów, którzy podawali sok z aloesu 18 osobom cierpiącym na wrzody układu trawiennego. Potwierdzono, że nastąpiła u nich znacząca poprawa samopoczucia i szybki powrót do zdrowia.
• Od 1969 roku do końca lat 80-tych badano przeciw przeciwzapalne, antybakteryjne i antygrzybicze właściwości niektórych składników soku z aloesu (mukopolisacharydy, antra antrachinony). Potwierdzono, że niszczą one streptokoki i drożdże /(Candida Albicans) /oraz ich mutacje. Zauważono, że w odróżnieniu od zwykłych antybiotyków nie wywołują skutków ubocznych w organizmie.
• Rok 1978 – badania naukowców amerykańskich potwierdziły, że zawarty w aloesowym soku /beta/-sitosterol działa przeciwzapalnie i przeciwdziała odkładaniu się cholesterolu w żyłach. Według tych samych badań lupelol (naturalny kwas salicylowy obecny w miąższu aloesowym) wykazuje właściwości przeciwbólowe i niszczy organizmy chorobotwórcze.
• Rok 1982 – Dr John Heggers scharakteryzował kwas salicylowy zawarty w soku aloesowym jako składnik przeciwbólowy, przeciwzapalny i przeciwbakteryjny. Działa on podobnie jak aspiryna, jednak nie wywołuje negatywnych skutków ubocznych.
• W 1985 roku Dr Jeffrey Bland z Linus Pauling Institute potwierdził, że picie soku z /Aloe Vera /poprawia trawienie, łagodzi niestrawność, normalizuje perystaltykę jelit, zapobiega infekcjom grzybiczym, kontroluje szczepy bakterii trawiennych, łagodzi stany zapalne, nadkwaśność, a przy tym wszystkim nie wywołuje żadnych skutków ubocznych.
• Rok 1986 – pracownicy naukowi Królewskiego Uniwersytetu Arabii Saudyjskiej potwierdzili, że miąższ aloesowy wspomaga obniżanie cukru we krwi u osób cierpiących na cukrzycę.
• Rok 1987 – opublikowano badania przeprowadzone w Laboratoriach Carringtona w USA. Według nich znaleziony w /Aloe Vera /acemannon ma właściwości antywirusowe (działa m.in. na wirusy przeziębienia, grypy, świnki, odry). Jednocześnie w ogromnym stopniu podnosi odporność organizmu na infekcje i inne choroby.
• 1989 rok – japońscy naukowcy znaleźli we wnętrzu liścia aloesu trzy antyrakowe składniki, które pomagają leczyć raka płuc, białaczkę, mięsaki oraz wspomagają antynowotworowe działanie układu immunologicznego.
• W 1991 roku powstała Międzynarodowa Rada Naukowa ds. aloesu, która inicjuje badania naukowe i udziela międzynarodowych certyfikatów czystości na produkty aloesowe.Badania prowadzone w latach 90-tych potwierdziły powyższe odkrycia, co stwierdza raport przygotowany w 1999 roku przez Johna Andersona w czasopiśmie “/Alternative Medicine 3/99”/. Trudno też pominąć fakt, że już kilkanaście lat temu dostrzeżono ogromne walory kosmetyczne aloesu. Stanowi on ważny składnik kremów nawilżająco-regenerujących, maseczek nawilżająco-odżywczych, mydeł, szamponów i odżywek do włosów. Warto jednak wiedzieć, że dobre kosmetyki powinny zawierać przynajmniej 20% składników aloesowych.
